MEGA – Ο Ανδρέας Μικρούτσικος μίλησε στο «Πάμε Δανάη» και υπερασπίστηκε με θέρμη τον Νίκο Κοκλώνη απέναντι στις επιθέσεις που δέχτηκε από πρωινή εκπομπή.

ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΙΚΟ ΚΟΚΛΩΝΗ

«Πολύ ωραία αισθάνθηκα στο Just the two of us που τραγούδησα. Σε ένα επίπεδο, είναι το ότι δεν είχα τραγουδήσει πολύ καιρό. Ούτε πρόβες έκανα, ούτε τίποτα. Ήταν κάτι σαν αυθόρμητο, σαν να τραγουδούσα στο σπίτι μου. Έγινε γιατί μου το πρότειναν. Δεν ήμουν σίγουρος ότι θα μου το προτείνουν. Μου είχαν πει να πάω συμπληρωματικός στην επιτροπή. Στη μέση της βδομάδας μου έκαναν ένα τηλέφωνο να με ρωτήσουν αν θέλω να τραγουδήσω. Δεν ήταν ένα οργανωμένο έγκλημα. Η άλλη διάσταση είναι ότι βγάζοντάς μου τη Σοφία, που δεν το γνώριζα, ζήτησα από την ορχήστρα το “Φιλαράκι” στον τόνο της Σοφίας, μήπως και τραγουδήσει. Και τραγούδησε από το τηλέφωνο, και εγώ προσπαθούσα να της κάνω δεύτερη. Η Σοφία δεν ήταν τόσο καλά τις προηγούμενες μέρες. Αυτό ήταν το πιο συγκινητικό. Ίσως αυτή να ήταν και η καλύτερη στιγμή. Γυρίζοντας σπίτι μου δέχτηκα πολλές εκατοντάδες μηνύματα που ο κοινός παρονομαστής ήταν ότι “ρε μπαγάσα κλάψαμε” […] Δεν έχω δει το στιγμιότυπο που λένε για τον Νίκο Κοκλώνη. Όταν εκείνη η στιγμή είχε τέτοια ένταση, αυτός που κρίνει, ξεπερνά το γεγονός της δύναμης της στιγμής, και ψάχνει να βρει ψεγάδια που είναι προσωποποιημένα… Δεν είναι λογικό ότι αφού ήταν δίπλα μου θα τραγουδούσε; Λένε δεν ήξερε τους στίχους. Δεν είναι τίποτα να ξεχάσεις τους στίχους. Εγώ που είναι δικά μου τα τραγούδια φοβόμουν μη δε θυμηθώ τους στίχους. Αυτός που έκρινε ξεπερνάει τόσο εύκολα τη δυναμική της στιγμής και μένει στο ότι ο Νίκος ξέχασε τους στίχους. Πες ότι αυτό ήταν μουντζούρα, δεν το έχω δει. Δεν ήταν θέμα του Νίκου ήταν του σκηνοθέτη. Ο Νίκος τι να κάνει, να εξαφανιστεί; Σε μια ζωντανή εκπομπή, ξεχνάς τη μαγεία της στιγμής και κάνεις σκηνοθετικές παραινέσεις; Αντί να βγει κάποιος και να πει κάτι για το Νίκο, αν τον έχει άχτι, να μην ψάχνει αιτία και αφορμή μια στιγμή που είναι κοινή για όλους μας. Μην την φαρμακώνει. Εγώ ευχαριστώ τον Νίκο γιατί ήταν δική του πρωτοβουλία. Εγώ δεν μπορούσα να το σκεφτώ, γιατί ήξερα ότι η Σοφία ήταν άρρωστη. Σιγά που είχε ανάγκη ο Κοκλώνης να βγει στο πλάνο για να φανεί»,είπε

ΓΙΑ ΤΟ BIG BROTHER

«Για το Big Brother δεν έχω γεύση. Νιώθω ότι το αποτέλεσμα, έτσι όπως το είδα, ήταν ένα αποτέλεσμα προαναγγελθέντος θανάτου. Όλοι ξέραμε τι θα συμβεί σε επίπεδο πρώτος, δεύτερος κλπ. Αυτό δεν είναι σωστό. Σημαίνει ότι κάποια πράγματα προτιμήθηκαν και έμειναν στα ίδια, δε δόθηκε δυνατότητα για παραπέρα. Πολλοί παίκτες χειραγωγούσαν και το τηλεοπτικό κοινό και τους συμπαίκτες τους αλλά κυρίως την παραγωγή. “Ανοίχτε την πόρτα να φύγω”. Αυτό είναι μια χειραγώγηση γιατί η παραγωγή δεν θέλει να φύγεις. Οι παίκτες που έλεγαν ότι θα φύγουν, ή ότι θα τα σπάσουν όλα, αυτό είναι ένα είδος χειραγώγησης. Χειραγωγείται η παραγωγή, και μετά η παραγωγή χειραγωγεί το αποτέλεσμα. Μου έλεγαν “μην τον πειράξεις γιατί θα φύγει”. Εγώ απαντούσα ότι δεν πειράζω κανέναν. Είμαι υπέρ των καθαρών λογαριασμών. Όλο αυτό δημιουργεί χειρισμούς που φαίνεται ότι κάποιοι παίκτες ήταν στο απυρόβλητο και κάποιοι στη σκιά. Το Big Brother δεν είναι παιχνίδι πολέμου, είναι συνύπαρξης. Δεν θέλουμε μόνο μαχητές και συγκρούσεις. Αυτό είναι ένα λάθος. Στην αρχή πουλάει αυτό. Επαναλαμβανόμενο κάθε μέρα, όχι μόνο δεν πουλάει, αλλά σου δημιουργεί αλλεργία. Θεωρητικά μια σύγκρουση πουλάει. Στο Fame Story άλλαξε η ροή με τον τσαμπουκά της Άσπας, που το μόνο που είπε είναι πώς την κοιτούσε η Κούκα και είπε μια ατάκα. Ούτε συγκρούστηκε, ούτε τίποτα. Ηλέκτρισε την ατμόσφαιρα μόνο με μια ατάκα. Η πρώτη παρατήρηση όταν έκλεισα με την παραγωγή ήταν να μην πάει το πράγμα σε συγκρούσεις. Μπήκαν μέσα και ήταν έτοιμοι να σκοτωθούν. Το Big Brother είναι ένα πράγμα που αυτολογοκρίθηκε, αυτοφρεναρίστηκε. Ξεκινάς με 35άρια και πας και βάζεις βαζελίνη στα χέρια σου για να σου γλιστρήσει η επιτυχία».

Η ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΒΑΡΘΑΚΟΥΡΗ

Σήμερα νωρίς το πρωί, ο παρουσιαστής του BIG BROTHER σχολίασε την παρουσία του στο ριάλιτι εγκλεισμού με μια δημοσίευση – απολογισμό.

29 Αυγούστου – 18 Δεκεμβρίου: Αυτό ήταν το πιο εντατικό μάθημα σκληρής τηλεόρασης που θα μπορούσε να λάβει ένας αρΧΑΡΗοΣ (και όχι μόνο)! Ζωντανό πρόγραμμα με συνεχείς εναλλαγές κι ανατροπές, αποφάσεις που λαμβάνονται και μπορεί να αλλάξουν δευτερόλεπτα πριν βγουν στον αέρα, τεχνικά προβλήματα (μέσα στο πρόγραμμα κι αυτά), φωνές παντού αλλά κυρίως στο αυτί σου κι ενώ προσπαθείς παράλληλα να παρακολουθήσεις τι γίνεται και τι λέγεται δίπλα σου διότι θα χρειαστεί να απαντήσεις ή να σχολιάσεις. Πρόκληση μεγάλη να διατηρείς την ψυχραιμία σου και να μην απαντάς σε μπηχτές και υπονοούμενα, πρόκληση να είσαι αμερόληπτος ώστε κανένας παίκτης να μη νιώσει ότι τον αδικείς ή ότι αβαντάρεις κάποιον άλλο. Πρόκληση το να θέλεις να πάρεις θέση σε κάτι αλλά να μην το επιτρέπει ο ρόλος του παρουσιαστή, πρόκληση να δοκιμάζεις τα όρια της υπομονής σου για να μην προσβάλεις κανέναν δεξιά κι αριστερά (εσκεμμένα ή μη), ένα ασταμάτητο ασανσέρ συναισθημάτων, μια κρύο-μια ζέστη, αδρεναλίνη στο φουλ και τελικός απολογισμός: Μια εμπειρία που σίγουρα θα μου μείνει αξέχαστη και θα έχω να λέω ότι «Το δοκίμασα κι αυτό…… και μάλιστα το έφερα εις πέρας”. Ανήκω ξαφνικά σε μια μικρή μειοψηφία, μια… ελίτ τριών, μόλις, ατόμων που έχουν παρουσιάσει στην Ελλάδα τη συγκεκριμένο ριάλιτυ! Κι όλα αυτά εν μέσω πανδημίας, χωρίς κοινό στο πλατό να δίνει λίγο παλμό ρε αδελφέ (πιστέψτε με, είναι ΤΕΡΑΣΤΙΑ η διαφορά με κοινό στο πλατό), χωρίς παλαμάκια, χωρίς ρυθμό και ένταση, χωρίς να μπορούμε να φέρουμε, έστω πίσω από τις κάμερες, 3 φίλους ή συγγενείς για εμψύχωση ή και για παρέα.